شیوع تروماهای دندان و عوامل مرتبط به آن در مراجعه کنندگان به دانشکده دندان پزشکی شیراز طی سال های ۹۱-۸۷

مقدمه: آشنایی با مسایل اپیدمیولوژیک می تواند اهمیت پیشگیری، تشخیص و طرح درمان را خاطر نشان سازد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان شیوع انواع صدمات دندانی و بررسی اتیولوژی آسیب های تروماتیک در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندان پزشکی شیراز به منظور دست یافتن به الگویی مطمئن جهت پیشگیری از صدمات دندانی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی – تحلیلی، پرونده 314 بیمار که طی سال های 1387 تا 1391 به دانشکده ی دندان پزشکی شیراز مراجعه کرده و دارای 554 دندان آسیب دیده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. متغیرهای مورد بررسی شامل سن، جنس، نوع دندان صدمه دیده، علت صدمه، مکان صدمه، نوع صدمه و فاصله بین وقوع ضربه و زمان مراجعه بودند. نتایج به صورت میانگین، فراوانی و درصد بیان شدند، از آزمون های آماری kruskull wallis و mann-whitney در نرم افزار آماری spss نسخه ی 16 جهت مقایسه انواع صدمات دندانی بر اساس اطلاعات دموگرافیک استفاده شد (05/0 = α ). یافته ها: افراد مذکر 9/65 درصد و مونث 1/34 درصد از بیماران را تشکیل دادند. میانگین سنی بیماران 17 سال محاسبه گردید. تعداد دندان های تروماتیزه در هر بیمار بیش از 1 دندان و بیش ترین فراوانی مربوط به ثنایای میانی (4/64 درصد) بود. شایع ترین اتیولوژی آسیب های دندانی، زمین خوردن (7/33 درصد)، تصادفات رانندگی (2/25 درصد) و بیش ترین نوع آسیب complicated crown fracture (2/20 درصد) محاسبه شد. 9/64 درصد بیماران در کم تر از یک ماه پس از وقوع ضربه به دانشکده ی دندان پزشکی شیراز مراجعه نمودند. در مقایسه فراوانی و میانگین سنی نوع صدمات دندانی به تفکیک جنس اختلاف آماری معنی دار دیده نشد (05/0 < p value ) . نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه ی حاضر، شایع ترین عامل اتیولوژیک صدمات دندانی زمین خوردن (8/33 درصد) می باشد و پس از آن تصادفات رانندگی (2/25 درصد) در درجه دوم قرار دارد و بیش ترین آسیب در خیابان (9/44 درصد) رخ داده است.